Жаахан охин байхдаа би хүүхэлдэйн кино гэхээр л ухаанаа алддаг байлаа.
Гадаа тоглож байхад минь ээж хоолоо ид, гэртээ ор гэхэд огтоосоо үгэнд нь ордоггүй
ч хүүхэлдэйн кино гарч байна гэвэл уухаан тас гүйгээд л ордог байв.
Нэг удаа бас л хүүхэлдэйн кино гарч байна
гэсэн шалтгаанаар хамт тоглож байсан хүүхдүүдээ орхин гэртээ орлоо. Шороо
тоостой хир буртаг болсон хувцасаа тайлахаасаа урьтан том хар зурагтныхаа урд завьлан
сууна.
Би ихэвчлэн хөвгүүдтэй нийлж их тоглодог. Юм л болвол унаж бэртэн өвдөгөө
шалбалж, шархтсан партизан шиг л цагаан боолтоор хөл гараа боож явдаг байсан
юм. Тэр өдөр ч бас ээлжит тоглоом гэх дайнаасаа авсан шарх минь хөлөө завилаж суух үед өвдөж байсан ч ухаан санаа минь өвдөлтөндөө бус дэлгэцний
цаана гарах ногоон хувцастай, шаргал
үстэй, гэрэлтэж, гялтагнасан цоглог нүдэй хүүд тогтож байлаа.
Цоглог, хөгжилтэй, эрэмгий дайчин басчхүү царайлаг хүүг хараад татагдсан
минь үнэн ч хамгийн түрүүнд ухаан
санаанд минь буусан зүйл бол Неврлэндэнд очих байсан. Хэзээ ч том болдоггүй,
үргэлж тоглож хөгжилдөж байдаг тэр газар яг л диваажин шиг. Бас тэнд миний хамгийн
эрхэм хэзээ ч биелэхгүй мөрөөдөл минь
биелэлээ олж би үүлэн дунд нисэж чадна.
Өвлийн өвгөнд итгэдэггүй байсан хэрнээ тэр үед ганц удаа үзээд л Петер Пэнд итгэсэн минь хачин юм шүү. Шөнө бүр цонхоо онгорхой орхиж оддыг харан
хэвтэхдээ хамгийн тод харагдсан одыг Неврлэнд гэж боддогсон. Нэг л шөнө Петер ирээд хэзээ ч том болдоггүй
тэр нэгэн мөрөөдлийн аралруугаа авч явна гэж боддогсон. Гэхдээ тэр ирээгүй.
Цаг хугацаа өнгөрч бяцхан охин аль хэдийнээ томчуудын гэх амьдралд ууссан ч
хүүхэд цагын хүсэл үе үе минь төрж уйтгарт амьдралаас салан тусгаарлаж өөр
нэгэн ертөнцрүү явахыг хүснэ.Bn
No comments:
Post a Comment