Kazu-chan

Бид анх коллежын нэгдүгээр курсэд танилцсан. Тэр өндөр бас их гое хөлтэй анх хараад би тэрнийг олон залуутай үерхдэг, хөөрхөн биеэ тоосон охидын нэг байна даа гэж бодсон. Гэхдээ би үнэхээр буруу бодсон байсан л даа. Түүнтэй анх ярилцахдаа би хоолойг нь олж сонсох гэж их хичээдэг тэр хэрээрээ түүний ярианд анхаардаг байсан. Бидний сонирхол ижил гэдгийг түүнийг надад анх удаа зурсан зургаа үзүүлхэд бурхан минь хэзээ ч тийм сайхан зургийг харж байгаагүй яг л энэ ертөнцийх биш мэт мэдрэмж. Тэр мөчид л магадгүй бид хувь заяаны улаан утасаар холбогдсон байх. Бид хоорондоо ижил зүйлс олон бий. Гэхдээ ялгаатай зүйлс ч их бий. Анимэ ярихаараа бид хэзээ зогсохоо мэдэхэээ байчихдаг. Яриад л яриад л. Түүнийг гомдоосон үедээ би үхмээр болдог. Өмнөн очоод зоригтойгоор уучлал гуйж чаддаггүй дээ өөрийгөө хэдэн мянган удаа алахыг хүсдэг. Гэхдээ энэ бүгдийг мэддэг мэт бид эвлэрчихдэг. Анх удаа хүнд дурлачихаад ичэнгүйрэн инээмсэглэн байж надад ярьсан төрхийг нь би хэзээ ч мартахгүй. Дурласан үзэгсэлэнтэй эмэгтэй. Туйлын ихээр чиний төлөө баярласан ч дотроо жаахан харамлаж байж билээ. Шанласан үедээ би чамайг л боддог. Чиний намайг загниж, зөвлөж бас хааяадаа шоолдог занд чинь би дуртай учир нь чамаас өөр хэн ч ингэж чаддаггүй. Хүнд дурласан гэдгээ мэдчихээд хамгийн түрүүнд чамд хэлэхийг хүссэн. 'Хөөе хөөе юу гээч хонгор минь' гээд би чамд энэ ертөнцийн хамгийн сайхан залуугын талаар магтаж эхэлхэд чи харин инээдтэйгээр намайг шоолж бас даапаалдаг. Гэхдээ энэ л надад хяналтаа алдахгүй байхад минь тусалдаг. Чиний өмнө л би яг өөрийхөөрөө хүлээсэнд үл баригдан байдаг. Заримдаа хэрвээ бид учраагүй байсан бол хэрвээ бид найзлаагүй байсан бол гэж бодох мөчид надад хоосрол мэдрэгддэг. Хамгийн хэцүү мөчидөө чамд тэврүүлээд уйлахад бутарсан хэсгүүд минь нийлэх шиг болдог. Найзаа тодорхойлох зөв үгийг олох их хэцүү юм. Би энд найзыгаа магтах гээгүй ингэх ч тэнэг хэрэг зүгээр л түүнийг ямар эрхэм хүн болохыг хэлэх гэсэн юм. Цаг хугацаа гэдэг харьцангуй ойлголт. Бүх зүйл түүний эрхшээлд байдаг. Гэхдээ надад чамтай хамт байсан цаг хугацаа минь хэзээ ч хангалттай байдаггүй ч би энэ бүхэнд баярлаж явдаг. Гэхдээ би илүү удаан түүнтэйгээ хамт баймаар байна. Жижигхэн эмээ болчихоод хамтдаа анимэ үзэж инээмээр байна. Бидний өнгөрүүлсэн цаг хугацааныхаа тухай ярилцаж эцсийн мөч хүртэлээ хамтдаа бүгдийг туулах болно.

Жаргал

Амжилттай яваа бизнес  эрхлэгч, арван жилийн сурагч ,оюутан зэргээс асуухад энэ асуултанд өөр өөрсдийхөөрөө хариулах биз. Тогтсон хариултгүй хүн бүрийн үзэлээс хамаарах энэ асуултанд би ч бас өөрийхөөрөө хариулах гэж оролдлоо.

Би монголын нийгэмд мянга мянгаараа байх жирийн л нэгэн оюутануудын нэг. Гэр ажил сургууль гээд бусдын адил хэмнэлээр өдөр хоногыг өнгөрөөдөг. Мэдрэмжиндээ хөглөгддөг надад гутрах бэрхшээлд бууж өгөх ганцаардах хаашаа ч хамаагүй зугтмаар үе олон тохиолддог. Гэхдээ л би жаргалтай эмэгтэй. Өдөр болгоны шанлалыг даван туулж хором бүрт зовлонгоосоо амьд гэдгээ мэдрэн жаргаж явна. Аз жаргал бол  нэг хормыг алдалгүй мэдрэх мэдрэмж. Нэг хором  ч хангалттай амьд гэдгийг мэдрүүлж чадна хөлгүй далайн ёроолд  үзэгдэх төдий гэрэл байдгын адилаар  бидний амьдрал хичнээн хүнд хэцүү даван туулахад бэрх байдаг ч жаргал байж л  байгаа гагцхүү түүнийг олж харах л хэрэгтэй. Амьд байгаа минь алдаж  өнгөрүүлж болох цаг хцгацаанд мэдрэмжиндээ хөглүүлэн амьдарч байгаа минь жаргал. Зорилго ,хүсэл , тэмүүлэл  түүнд хүрэхийн тулд  тэмцэх тэмцэл өмнө минь тулах бэрхшээл бүрийг даван түүлах нь таашаал амьд  байгаа минь жаргал.

 

Хийхийг хүсдэг ч юу хийхээ мэддэггүй.

Яагаад юм бол.

Яг одоо бол надад ийм мэдрэмж төрж  байна.

Хэрвээ би үхэж энэ ертөнцөөс алга болоход юу үлдэх вэ? Намайг байсан гэдгийг хүмүүс дурсан санах болов уу? Энэ асуултыг өөрөөсөө асуухад  хоосрол мэдрэгдэх юм. Өөрийн бодол санаа дотоодыг бусдад харуулахыг хуваалцахыг хүссэн ч заримдаа чаддаггүй. Уур хүрч цухаладмаар юм шүү. Нэгэн удаа дурлаж явсан залуугынхаа бичсэн мөртүүдийг уншихад тэнд :

·        Нийгэм бол голын урсгал харин бид бол сохороор тэр урсгалыг даган урсаж байгаа загас юм гэж бичсэн байсан.

Тухайн үедээ ‘аан’ гээд л өнгөрсөн хэдий ч .дараа нь гудамжаар алхах үедээ бодоход үнэн хэлжээ гэсэн бодол төрж би ч бас энэ голд нь сохороор урсаж буй загаснуудын нэг юм байна гэж санагдсан. Харамсмаар юм шүү. Юу ч хийхгүй байна гэдэг . юу ч хийхгүй байгаагаа мэдсээр байж юу ч хийхгүй хэвээрээ үлдэнэ гэдэг бүр ч харамсмаар хэрэг. Тэгвэл одоо яах вэ? Голын урсгалаа дагаад л хөвсөөр байгаад үхэж дуусах уу?  

Хэрвээ ердөө л зөрөөд өнгөрөхдөө зам нийлсэн төдий нэгэнд дурлаж байвал бидний сэтгэл юу болж хувирах вэ ?
Ганцаардал гэдэг хараал идсэн нүхэнд сайн дураараа өөрийгөө хориод түүнээс гарах гэж хичээхийн оронд тарчлал дундаа зөнгөөрөө үлдвэл бид өөрсдөө хэн болох вэ ?
Үхэл ирнэ гэдгийг мэддэг боловч үлдээх юмгүй замхравал үнэндээ гутамшигтай биз.
Өнгөрөн одох хором бүрээ үнэ цэнэтэй гэдгийг мэдэх хэдий ч өөрийн төлөө юу ч эс хийн өдөр хоногыг урсгах нь гутамшигтай...